เรื่องสั้น ฉ. ๒๖๖๖ "คนของแผ่นดิน" โดย ‘มายาวี’ sakulthai.comเสียงปรบมือโห่ร้องดังเกรียวกราวไปทั่วบริเวณ นักการเมืองวัยกลางคนผู้มีแฟนๆนิยมชมชอบมากมายก้าวขึ้นมาบนเวที แล้วยกมือไหว้ประชาชน ที่มานั่งฟังการปราศรัยอย่างงดงามราวกับเคยเป็นนักมวยมาก่อน สายตาที่กวาดมองประชาชนเบื้องล่างออกแววปลาบปลื้ม ยังมีคนมาฟังเขาปราศรัยมากมายอย่างเคย
นักการเมืองคนเก่งเดินมาที่ไมโครโฟน แล้วกล่าวทักทายคนที่นั่งฟังอยู่เบื้องล่าง
"สวัสดีครับ พี่น้องทุกคน" เขานับพี่นับน้องกับประชาชนเข้าให้แล้ว"วันนี้ผมมีโอกาสดีที่ได้มาพบกันท่าน ก็จะได้มาเยี่ยมเยียนดูแลทุกข์สุขของพี่น้องกันอย่างที่เคยทำมาเป็นประจำ" เขาพูดไปทั้งที่นึกไม่ออกด้วยซ้ำไปว่า เขามาเดินหาเสียงแถวนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
"พี่น้องทั้งหลาย นอกจากจะมาเยี่ยมเยียนพี่น้องแล้ว ผมก็จะได้กราบเรียนให้ท่านได้ทราบว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมได้ทำงานช่วยเหลือพี่น้องได้สมกับที่พี่น้องให้ความไว้วางใจกับผมมากน้อยแค่ไหน นอกจากนี้ก็จะได้กราบเรียนให้ได้ทราบว่า รัฐบาลได้ทำอะไรลงไปบ้างเพื่อช่วยให้พี่น้องมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และจะได้กราบเรียนในสิ่งที่เป็นความจริงให้ท่านได้ทราบว่า สมาชิกพรรคฝ่ายค้านได้ทำอะไรบ้าง เพื่อขัดขวางโครงการดีๆ และเป็นประโยชน์ของรัฐบาล ซึ่งถ้าโครงการเหล่านี้เป็นผลสำเร็จ ก็จะช่วยให้พี่น้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ผมจะได้กราบเรียนให้ทราบว่า ฝ่ายค้านได้ทำอย่างไรบ้างกับโครงการเหล่านี้"
ประชาชนที่นั่งฟังอยู่ต่างปรบมือโห่ร้องกันอื้ออึง ใจจดใจจ่อกับคำปราศรัยของเขา ไม่ว่าเขาจะไปปราศรัยที่ไหนก็จะมีคนแห่ไปฟังกันมากมาย จัดเป็นนักการเมืองฝีปากกล้าคนหนึ่ง
ด้านข้างเวทีไกลออกไปหน่อยยังมีคนยืนฟังการปราศรัยอยู่อีกเป็นจำนวนมาก คนส่วนใหญ่จะยืนฟังอยู่กับที่ จะขยับเดินไปไหนมาไหนบ้างก็จะไม่พ้นรถเข็นขายน้ำ ขายผลไม้ ที่จอดขายอยู่หลายเจ้า แต่มีชายคนหนึ่งสวมเสื้อยืดสีขาว นุ่งกางเกงยีนส์สีเข้ม เดินเกร่ไปมาเหมือนอยู่ไม่สุข สายตาจับจ้องไปที่นักการเมืองคนเก่งซึ่งกำลังกล่าวคำปราศรัยอยู่บนเวที แล้วเหลือบมองคนที่นั่งฟังการปราศรัยอยู่บ่อยๆ ท่าทางบอกพิรุธเต็มที
ท่าทางแปลกๆ ของนายเสื้อขาวคนนี้ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาของ ร.ต.อ.เทพทอง นายตำรวจหนุ่มผู้รับหน้าที่ดูแลความปลอดภัย และความเรียบร้อยในการปราศรัยครั้งนี้ เขาจับตามองไอ้บ้านี่มานานแล้ว ลักษณะอย่างไอ้หมอนี่น่าสงสัยว่ามันคงจะก่อเรื่องแน่ นายตำรวจหนุ่มหันไปพยักหน้ากับจ่าชื้น เป็นความหมายว่าให้ไปประกบไอ้หมอนี่เอาไว้
จ่าชื้นพยักหน้ารับคำสั่ง แล้วเดินลัดเลาะแทรกตัวผ่านกลุ่มคนที่ยืนฟังปราศรัยอยู่ตรงไปหาไอ้หนุ่มเสื้อขาว แต่ก่อนที่จ่าชื้นจะเข้าถึงตัว ไอ้เสื้อขาวก็เผ่นออกไปที่กลุ่มคนที่นั่งอยู่แล้วมันก็แหกปากตะโกนเสียงดังลั่น
"หนีเร็วโว้ย มีคนวางระเบิดเอาไว้"
ราวกับได้ยินวาจาสิทธิ์ กลุ่มคนที่นั่งฟังยืนฟังอยู่ต่างเผ่นกันกระเจิดกระเจิง ดูสับสนอลหม่านวุ่นวายไปหมด ไอ้เสื้อขาวถือโอกาสที่ประชาชนวิ่งหนีกันวุ่นวาย ล้วงเอาวัตถุสิ่งหนึ่งออกมาจากเอว แล้วเขวี้ยงขึ้นไปบนเวที
คนที่เห็นเหตุการณ์นี้ ต่างกรีดร้องวี้ดว้ายสร้างความตื่นตระหนกแก่กลุ่มคนให้มากขึ้นไปอีก นักการเมืองคนเก่ง ซึ่งยังยืนดูเหตุการณ์อยู่บนเวทีหันไปมองวัตถุที่กลิ้งขลุกๆอยู่ใกล้ตัว พอเห็นว่าวัตถุนั้นคืออะไรก็รีบโจนลงจากเวทีแข้งขาแทบหัก
กว่าตำรวจจะฝ่าฝูงชนเข้าไปที่เวทีได้ก็ทุลักทุเลเต็มที เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เมื่อไม่มีเสียงระเบิดตูมตามให้ได้ยิน คนที่แตกตื่นกันไปก็กลับมายืนดูเหตุการณ์ พร้อมกับวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างตื่นเต้น
มือระเบิดหายไปแล้ว...
ร.ต.อ.เทพทองสั่งลูกน้องให้ไปตามจับไอ้เสื้อขาว ตัวเขาเองขึ้นไปบนเวที ตรงเข้าไปพินิจพิจารณาระเบิดมือที่นอนนิ่งอยู่บนเวที แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นระเบิดปลอมทำจากพลาสติก นายตำรวจหนุ่มหยิบถุงมือจากกระเป๋ากางเกงออกมาสวม แล้วหยิบเอาระเบิดมือลงจากเวที ตรงไปที่นักการเมืองปากกล้าซึ่งกำลังแวดล้อมอยู่ด้วยบริวาร
"เป็นยังไงบ้างครับ" เขากล่าวถามนักการเมืองยิ้มๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ" นักการเมืองตอบ สีหน้ายังตระหนกอยู่ "นั่นระเบิดจริงหรือเปล่าครับ"
"ระเบิดปลอมครับ" นายร้อยตำรวจตอบอย่างนอบน้อม "ทำจากพลาสติกน่ะครับ"
นักการเมืองยกมือขึ้นลูบอก แล้วกวาดสายตาดูประชาชนที่ยืนจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่
"แล้วไอ้คนเขวี้ยงมันไปไหนแล้วล่ะ" หันมาถามนายตำรวจ
"คงจะเผ่นไปแล้วครับ แต่ผมให้ลูกน้องตามจับแล้ว เอ้อ...ผมขอเชิญท่านไปที่สถานีด้วยครับ จะได้ลงบันทึกประจำวันเอาไว้"
นักการเมืองพยักหน้า
"ได้สิคุณ แต่ผมคงต้องขอปราศรัยต่ออีกสักนิด คนยังอยู่กันอีกมาก เขาอยากจะฟังผมพูดกันทั้งนั้น ถ้าเลิกเสียตอนนี้ก็จะเสียความตั้งใจ นี่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วไม่ใช่หรือ"
"ครับ เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องเคลียร์สถานที่ให้"
แล้ว ร.ต.อ.เทพทองก็เดินไปสั่งการกับลูกน้องของเขา ให้เอาระเบิดปลอมไปเก็บไว้เป็นพยานหลักฐาน เคลียร์สถานที่โดยรอบ และขอกำลังตำรวจเพิ่มเติมเพื่อรักษาความปลอดภัย
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง เรื่องทุกอย่างจึงเรียบร้อยลงได้ นักการเมืองคนเก่งขึ้นไปปราศรัยบนเวทีอีกครั้งหนึ่ง
"พี่น้องครับ เห็นไหมครับว่าเขาทำยังไงกับผม" นักการเมืองกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ผมเองไม่เคยเป็นศัตรูกับใคร ไม่เคยใช้วิธีสกปรกกับใคร แต่ก็ยังถูกเขาเล่นงานด้วยวิธีนี้" แววตาของเขาบ่งบอกถึงความปวดร้าวเมื่อต้องพูดเรื่องนี้
"เขาไม่ได้นึกว่าผมทำประโยชน์อะไรให้กับประเทศชาติบ้าง เขาไม่ได้นึกว่าผมทำประโยชน์อะไรให้กับพี่น้องบ้าง เขานึกแต่ว่าผมไปขัดขวางผลประโยชน์ทุจริตของเขา เขาจึงใช้วิธีนี้กับผม"
ประชาชนนั่งฟังเขาอย่างตั้งใจ ต่างก็นึกเห็นใจเขาที่ถูกคู่แข่งใช้วิธีสกปรก เคราะห์ดีที่เขาไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นประเทศชาติก็จะต้องสูญเสียนักการเมืองที่ดีไป
"ถ้าการกระทำของเขาเป็นผล" นักการเมืองกล่าวปราศรัยต่อไป "แล้วผมตายไปจริงๆ ใครล่ะครับที่จะมาดูแลทุกข์สุขของพี่น้อง ใครล่ะครับที่จะมาอุทิศตัวรับใช้พี่น้องโดยไม่หวังผลตอบแทน"
พวกหน้าม้าที่นั่งอยู่หน้าเวทีปรบมือกันกราว ทำให้คนที่มานั่งฟังพลอยปรบมือไปด้วย เสียงปรบมือจึงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ คล้ายกับว่าประชาชนชื่นชอบเขาเอามากมาย
นักการเมืองคนเก่งปราศรัยต่อไปอีกเกือบชั่วโมง แล้วจึงกล่าวอำลากับประชาชนโดยบอกว่าต้องไปให้ปากคำกับตำรวจ ทั้งที่จริงๆแล้วเขายังอยากพูดคุยกับประชาชนต่อไปอีก แต่ก็มามีเหตุให้ต้องไปโรงพักเสียก่อน ส่วนพวกที่คิดร้ายกับเขานั้นเขาบอกว่าอโหสิให้ เขาไม่คิดพยาบาทอาฆาตแค้น เขาเชื่อในบาปบุญคุณโทษ ใครทำอะไรไว้ก็ต้องรับผลกรรมของตน แล้วนักการเมืองก็ลงจากเวทีไปพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง
นักการเมืองไปให้ปากคำและลงบันทึกประจำวันที่โรงพัก ก่อนจะกลับเขายังย้ำกับตำรวจว่าขอให้จับคนร้าย และคนบงการให้ได้โดยเร็ว ไม่ใช่เพื่อตัวเขาเอง แต่เพื่อนักการเมืองทุกคน และเพื่อทำให้การเมืองสะอาดและดีขึ้น เสร็จจากเรื่องตำรวจแล้วนักการเมืองคนเก่งจึงให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ทั้งข่าวโทรทัศน์ และข่าวหนังสือพิมพ์ แน่นอนว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นข่าวใหญ่ในวันพรุ่งนี้
ออกจากสถานีตำรวจมา ลูกน้องของนักการเมืองก็ขับรถพาเขากลับที่ทำการพรรค ตลอดทางที่รถแล่นมาเขานั่งหลับตานิ่งมาตลอด รู้สึกเหน็ดเหนื่อย และอ่อนเพลียเต็มทีกับวันที่แสนวุ่นวาย
เมื่อมาถึงที่ทำการพรรค นักการเมืองผู้อุทิศตัวเพื่อประชาชนก็ลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา โดยไม่พูดจาทักทายกับใครทั้งสิ้น เหล่าบริวารเดินติดตามอย่างใกล้ชิด
เปิดประตูห้องเข้าไปก็พบว่ามีคนมานั่งรออยู่แล้ว นักการเมืองกล่าวทักทายอย่างกันเอง
"มาแล้วรึมึง ตะกี้มึงเขวี้ยงเกือบโดนกบาลกูเชียวนะ คราวหลังเขวี้ยงให้มันห่างตัวหน่อยสิ...ไอ้เวร"
เหอ...เหอ...
